Mensen als Alan Lomax, Hugh Tracey of Charles Duvelle waren etnologen en musicologen die de (Westerse) wereld lieten kennis maken met muziek van een ver afgelegen plekken. In hun tijd was de wereld nog geen dorp, waar alles en iedereen overal bereikbaar lijkt te zijn met een eenvoudige klik. En toch: ook nu nog zijn er muzikale ontdekkingsreizigers die met hun veldopnames nieuwe werelden openen, die je als het ware meenemen naar plekken waar je zelf wellicht nooit zult geraken.
Zo iemand is Ian Brennan: in 2023 ging hij, in het spoor van Alan Lomax en anderen, opnamen maken in de legendarische Parchman gevangenis in Mississippi. En eerder zat hij bijvoorbeeld aan de knoppen bij Tassili, het vijfde album van Tinariwen, waarmee de Touareg-bluesrockers internationaal wisten te scoren.
Nu is er dit album van Saramaccan Sound, muziek opgenomen aan de oever van een rivier in het Amazone-gebied van Suriname. Twee zingende half-broers, begeleid door akoestische gitaren en soms wat percussie of een piano uit een doosje. De gitaarsnaren zijn van nylon, omdat stalen snaren te snel zouden roesten in het vochtige klimaat waarin Saramaccan Sound vertoeft. En waarover ze zingen, in nummers over het stijgende waterpeil en overstromingen door de klimaatontwrichting.
Saramaccan is de lokale taal, een mix van Europese en Afrikaanse talen. En de muziek klinkt wat als Noord-Amerikaanse blues, country en folk, maar dan uit het Surinaamse regenwoud. Niets wereldschokkends of bijzonder verrassends, wel eerlijke en eenvoudige muziek, recht uit het hart van twee passionele muzikanten uit ongekend gebied.