Begin 2024 was er eindelijk het debuut van bassiste Yannick Peeters. Al jaren actief in diverse projecten en bands op de Belgische jazzscene, bevalt ze nu van haar droomproject onder eigen naam en ze noemt de nieuweling GingerBlackGinger, naar de haarkleur van haar dochters.
Lange tijd leek GingerBlackGinger een zorgenkindje te worden. Het prille idee voor dit project dateert al van 2018. In 2021 was er een JazzLab-tournee gepland, toen nog met drummer Jim Black en zangeres Claron McFadden, maar door corona-toestanden moest die tournee na een paar concerten afgelast worden. Toch gaven Yannick en het platenlabel het project niet op en nu is er dus de cd en een nieuwe tournee met gitarist Frederik Leroux, altsaxofonist en klarinettist Frans Van Isacker en de Amerikaanse drummer Tom Rainey (live vervangen door Samuel Ber).
De muziek van GingerBlackGinger heeft wat tijd en aandacht nodig van de luisteraar. Het album begint met GBG7 heel swingend, doet even denken aan oudere dingen van The Lounge Lizards (maar dan zonder piano). Daarmee zet Yannick Peeters je op de verkeerde voet, want daarna gaat het heel andere kanten op. Het wordt een muzikaal wringen en wroeten, afgewisseld met gracieuze lijnen: een slaan en zalven, van atmosferische soundscapes over vrije en wilde improvisaties tot ingetogen lyriek.
Het doet me denken aan een koorddanser op een spankabel tussen twee palen. De kabel is plat, dus het lijkt een makkie voor de koorddanser om de overkant te bereiken. Maar dan zie je hem gaan, voetje voor voetje, eerst voorzichtig balancerend, dan plotse wilde armbewegingen om in evenwicht te blijven, bijna vallend, of toch niet, en dan weer volledige controle en beheerste stappen voorwaarts.
GingerBlackGinger presenteert een muzikale evenwichtsoefening, tussen compositie en improvisatie, tussen in en out, tussen bijna vallen en complete controle. En niet alleen door de muzikanten, maar zeker ook in de klankopname (Christophe Obermüller) en de mix (Oz Fritz). Koptelefoonmuziek.