Je leest het wel eens in een krant of magazine: mensen die beslissen om niets nieuws meer te kopen. Ze willen af van de kapitalistische gedachte van meer, meer, meer. Of ze nemen afscheid van dingen bezitten. Hebben wordt lenen, huren of krijgen. Consuminderen heet dat dan. En je vraagt je af of je dat ook zou kunnen. Nooit meer iets nieuws? Of om te beginnen bijvoorbeeld een jaar lang niets meer kopen? Of als dat te hoog gegrepen zou zijn, even niets nieuws in huis halen, alleen maar tweedehands spullen?
Je zou het kunnen uitproberen met je muziekaankopen. Voortaan geen nieuw vinyl meer in huis halen, ook geen cd's of cassettes. Je moet het doen met wat je al hebt. Als je dat allemaal achter elkaar beluistert aan acht uur per dag, dan ben je voorlopig nog wel een tijdje bezig. Je honger naar nieuws moet je maar al streamend stillen. Er zijn ook nog bibliotheken waar je muziek kunt lenen. En misschien wil een vriend of kennis dat ene zo gegeerde album dat je van jezelf niet meer mag kopen wel voor jou rippen of kopiëren.
Maar ach, hoe zit het dan met het idee dat je door je muziekaankopen de door jou bewonderde makers van al dat moois ondersteunt? En wat als al hun fans opeens zouden beslissen om te consuminderen? Van streams alleen kan een muzikant niet overleven, dat is intussen wel duidelijk, zeker niet die makers uit de niches waar je zo graag vertoeft. Je zou natuurlijk naar hun concerten kunnen blijven gaan, dat helpt wel. Of is een ticket voor een optreden ook een soort aankoop van iets nieuws en mag dat eigenlijk niet volgens de regels die je jezelf hebt opgelegd?
Pff, misschien is het toch gewoon een slecht idee. Consuminderen oké, maar niet als het over muziek gaat. Je platenkast puilt al uit, maar misschien als je dat stapeltje boeken even verplaatst naar het lege hoekje op die ene plank, dan komt er weer wat ruimte vrij. En kan je die paar platen die je toch heel graag zelf wilt hebben, er wel nog bijnemen. Toevoegen aan de verzameling.
Is dat nu verzamelwoede? Je ziet jezelf helemaal niet als een echte muziekverzamelaar: je hoeft heus niet echt alles te hebben en bent best wel selectief in je aankopen. Wat een woord ook: ‘verzamelwoede’. Dat klinkt zo agressief. Meer iets in de geest van graaicultuur of zo. Terwijl het toch gaat om koesteren, liefhebben, je omringen met je objects of desire. Waarom bedenken we daar geen nieuw woord voor? Wat denk je van ‘collectiefilie’?
Zo bekeken is dat ‘meer, meer, meer’ zo slecht nog niet. Nooit meer plaatjes kopen… hoe kon je dat ooit in je hoofd halen?
De platenlijst, geplukt uit de recente aanwinsten in mijn collectie:
Tomeka Reid & Fred Lonberg-Holm - Rally (Ron Carter)
Eight Pieces for Two Cellos (Corbett vs Dempsey, 2022)
Roswell Rudd - Suh Blah Blah Buh Sibi (Roswell Rudd)
Flexible Flyer (Black Lion Records, 1975)
Jaki Byard Trio - St. Louis Blues (W.C. Handy)
Sunshine of my Soul (Prestige, 1968)
Jason Moran - St. Louis Blues (W.C. Handy)
From the Dancehall to the Battlefield (Bandcamp, 2023)
Randy Weston - Mystery of love (Guy Warren / Randy Weston)
Blue (1750 Arch Records, 1984)
Horace Tapscott Quintet - Your child (Horace Tapscott)
The Quintet (Mr. Bongo, 2022)
Tyshawn Sorey - Ask me now (Thelonious Monk)
The Off-Off Broadway Guide to Synergism (Pi Recordings, 2022)
Hasaan Ibn Ali - Epitome (Hasaan Ibn Ali)
Metaphysics - The Lost Atlantic Album (Omnivore Recordings, 2021)
Verzamelwoede