Uit de schatkist van Herbie Nichols
Ben Allison, Steve Cardenas, Ted Nash - Tell the birds I said hello
Nieuwe muziek van Herbie Nichols uitgevoerd door een trio dat gemodelleerd is naar dat van Jimmy Giuffre: meer heb ik niet nodig om mijn oren te spitsen. Geen uitroeptekens nodig.
Pianist en componist Herbie Nichols heeft bij leven niet eens een handvol albums uitgebracht en erkenning voor zijn werk kwam pas lang na zijn veel te vroege dood in 1963 op 44-jarige leeftijd. Het waren muzikanten als Roswell Rudd, Misha Mengelberg en Ben Allison die de muziek van Herbie Nichols weer de verdiende aandacht van de jazzwereld bezorgden.
Ben Allison, de bassist van het trio op dit nieuwe album, was samen met pianist Frank Kimbrough de bezieler van The Herbie Nichols Project, een band ontstaan in de schoot van The Jazz Composers Collective uit New York. Vooral in de jaren negentig was de band een gedreven ambassadeur voor het oeuvre van Herbie Nichols.
Ze speelden niet alleen de stukken die Nichols zelf had opgenomen, maar ook en vooral het vele werk dat hij had nagelaten. Een schatkist vol composities, ruwe schetsen en losse ideetjes. Maar blijkbaar was er nog meer Nichols-materiaal dat niet in de officiële jazzarchieven was beland. Het gros van de stukken op dit nieuwe album komt uit een vondst van een ver familielid van Nichols.
Allison herkende meteen de hand van Herbie Nichols in deze “nieuwe” composities: dezelfde humor en schoonheid, dezelfde verrassende wendingen in de harmonie en vorm als in de oudere stukken.
Zonder enig idee hoe Nichols wou dat deze stukken zouden klinken, nam Ben Allison ze op met zijn trio met gitarist Steve Cardenas en saxofonist Ted Nash. Een trio zonder drums, zoals de trio’s van Jimmy Giuffre in de jaren vijftig en zestig in een poging om de wilde avant-garde van toen te counteren met ingetogen muziek die blues en vrije improvisatie wist te combineren.
Het resultaat is een zeer toegankelijk en onderhoudend album, een gouden greep uit de schatkist van Herbie Nichols.
Veel meer over Herbie Nichols, zijn muziek en zijn ambassadeurs, lees je in een van mijn eerste stukken op Stereotype: